Kościół Sigwards w Idensen

piękny przykład średniowiecznego malarstwa ściennego

Stary kościół w Idensen został zbudowany na polecenie biskupa Sigwarda z Minden, który zmarł w 1140 roku. Był on doświadczonym podróżnikiem i budowniczym, a także bliskim przyjacielem cesarza Lothara III.

Kościół został zbudowany ze starannie ukształtowanych bloków piaskowca. Prosta budowla posiada zachodnią wieżę. Wnętrze jest znacznie bardziej rozbudowane. Nawa podzielona jest na trzy bloki kolumnami z półkolumnami i łukami. Punktem kulminacyjnym jest absyda, otoczona ośmioma smukłymi kolumnami z zielonego kamienia. Nawa otwiera się na północ i południe do dwóch bocznych kaplic, każda z małą niszą, w której kiedyś znajdował się ołtarz i filar po obu stronach. Górne ściany i sufit kościoła mają malowidła ścienne wyjątkowej jakości, pochodzące z pierwotnego budynku około 1130 roku. Wraz z architekturą tworzą one "dzieło sztuki" o międzynarodowej randze.

Od XV wieku oryginalne malowidła zostały pokryte kilkoma warstwami wybielacza i pozostają w tym stanie do dziś. Malowidła ścienne zostały ponownie odkryte pod koniec XIX wieku, ale w pełni odsłonięto je dopiero w latach 1930-34. Od tego czasu przeprowadzono szeroko zakrojone prace konserwatorskie. Kościół jest obecnie klimatyzowany, aby zminimalizować wahania wilgotności. Służy to stabilizacji soli zawartej w warstwach farby.

Zabytkowe malowidła ścienne są cennymi artefaktami kulturowymi i historycznymi. Dają one współczesnemu widzowi wgląd w życie w średniowieczu. W Idensen biskup Sigward zamówił dużą serię obrazów nieznanych artystów: Sceny ze Starego i Nowego Testamentu są zestawione w nawie z obrazami o treści teologicznej.

Pierwsza para przedstawia Chrzest i Arkę Noego. Łączy je wspólny motyw wody. W obu scenach woda ma moc niszczącą i konserwującą/oczyszczającą. Druga para przedstawia Wieżę Babel w zestawieniu z przyjściem Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy. Oba obrazy mają związek z językiem: Ponieważ człowiek chce być jak Bóg, myli swoje języki; ale ponieważ chce pokoju na ziemi, daje Ducha Świętego, który umożliwia zrozumienie poza granicami języka. W trzeciej parze scena Sądu Ostatecznego jest wyraźnie rozpoznawalna. Po stronie Starego Testamentu jest ona zestawiona z historią Sodomy i Gomory. Tematem jest tutaj oddzielenie sprawiedliwych od niesprawiedliwych, prawych od potępionych. Te trzy pary są skontrastowane z przedstawieniem "Majestas Domini" (Boga jako Władcy Świata) w absydzie, które stanowi ogniwo łączące wszystkie obrazy.